De buitenwereld wordt kleiner

Terugkijkend op 2015 is dit een algemene constatering. Wanneer ik 2015 een cijfer moet geven is dat een 4 voor beleving en een 8 voor inzicht*. Deze twee grootheden zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar laten zich niet in enkele zinnen verwoorden.Laat ik een poging wagen (je kunt hier ook afhaken met lezen ..) “Het oplopen van niet-aangeboren hersenletsel is een heftige gebeurtenis, en zorgt in veel gevallen voor een breuk in de levenslijn. Vaak wordt deze breuk geassocieerd met ‘verlies’. Er verandert veel in het dagelijks leven door het letsel en iemand met NAH voelt zich een ander persoon dan daarvoor. Veel mensen met NAH rouwen dan ook om degene die ze niet meer zijn. Hoewel soms wordt aangenomen dat een rouwproces vaste fasen doorloopt van, > ontkenning > boosheid > verzet > verdriet naar acceptatie, blijkt dit voor mensen met NAH geen vanzelfsprekende volgorde. Het hersenletsel zorgt er voor dat er op verschillende momenten opnieuw gevoelens van verlies kunnen ontstaan. Juist doordat het leven voor iedereen op de ‘gewone’ manier verder gaat, wordt iemand met hersenletsel steeds opnieuw met zijn verlies geconfronteerd. Een belangrijk element van rouw bij niet-aangeboren hersenletsel is de duur: de rouw is chronisch, men komt het elke dag weer tegen. Waar rouw en verdriet na een overlijden door de tijd vaak afnemen, kan het bij een levend verlies juist progressief zijn en intenser worden
Ook is het veel lastiger om het te “verwerken”; het letsel is elke dag weer aanwezig, elke dag weer ondervindt men beperkingen ten gevolge van het letsel en het gaat nooit meer over.”
Ik had tot dit moment geen rekening gehouden met het feit dat verdriet progressief kan zijn, ik was er van overtuigd dat Thea langzaam maar zeker op weg was naar het acceptatieniveau! Ondanks dat het afgelopen jaar lastiger was dan de voorgaande jaren, weinig progressie, oplopende irritaties (ook bij mij), slechtere communicatie met de buitenwereld, die mede daardoor snel kleiner wordt.
Voor 2016 hoop ik dat ik voldoende nieuwe inzichten op kan doen om met deze nieuwe (blijvende) dimensie om te kunnen gaan. En daarnaast zal ik mijn uiterste best doen om de contacten met de buitenwereld weer te intensiveren, dat zal de kwaliteit van leven zeker verbeteren. Wanneer sommigen mij daarmee willen helpen, graag. 🙂 Het is zeker de moeite waard.

* Inzicht, mede gebaseerd op een lezing van Manu Keirse, K.U. Leuven (Chronische fase NAH)